Μπουραζάνη Χριστίνα | ΧΩΡΟΣ ΚΑΙ ΧΟΡΟΣ

<<.....Το παλάτι όπου ζούσε ήταν το πιο παλιό της πόλης, με δύο πατώματα με τεράστιους
χώρους με χαλάσματα, από τα οποία ο επίσκοπος δε χρησιμοποιούσε ούτε το μισό του
ενός.Βρισκόταν κοντά στον καθεδρικό ναό και τους ένωσε μια κοινή στοά με μαυρισμένες
αψίδες και μια εσωτερική αυλή με μια κατεστραμμένη δεξαμενή μες τους αγκαθωτούς
θάμνους . Μέχρι και η επιβλητική πρόσοψη από σκαλισμένη πέτρα και οι εξώπορτες από
μονοκόμματο ξύλο φανέρωναν τις καταστροφές από την εγκατάλειψη.
Ο μαρκήσιος έγινε δεκτός στην κεντρική είσοδο από έναν ιθαγενή διάκονο. Μοίρασε
μικρές ελεημοσύνες στις ομάδες των ζητιάνων που σέρνονταν στο προαύλιο και μπήκε
στη δροσερή σκιά του σπιτιού τη στιγμή που χτυπούσαν οι καμπάνες στον καθεδρικό ναό
και αντηχούσαν στην κοιλία του οι τρομερές καμπανιές των τέσσερις το απόγευμα.Ο
κεντρικός διάδρομος ήταν τόσο σκοτεινός που ακολουθούσε τον διάκονο χωρίς να τον
βλέπει , ενώ πρόσεχε σε κάθε βήμα του για να μην πέσει πάνω σε κακοβαλμένα αγάλματα
και ερείπια αφημένα στη μέση. Στο τέλος του διαδρόμου υπήρχε ένας προθάλαμος
φωτισμένος λίγο περισσότερο από έναν φεγγίτη....>>