Μετά την παρακολούθηση του βίντεο, ενα απο τα πιο ενδιαφέροντα θέματα που προκύπτουν είναι η σχέση του χώρου με τις ανθρώπινες ανάγκες και κινήσεις, καθώς και η χρήση του φωτός και η συσχέτιση του φωτισμού με τον χώρο. Πιο συγκεκριμένα, στο Glasshouse, μέσω της κατάργησης των συνόρων που δημιουργούν οι τοίχοι σε μια τυπική κατοικία, το εσωτερικό είναι απόλυτα εκτεθειμένο στο περιβάλλον. Παράλληλα, υπάρχει αδιαμφισβήτητα μια ροή στο χώρο που αναπτύσσεται γύρω από τον κεντρικό κύλινδρο και το τζάκι, που δίνει μια αίσθηση θαλπωρής και ασφάλειας, αντισταθμίζοντας την απόλυτη έκθεση που του προσδίδουν τα ανοίγματα στο χώρο. Ενδιαφέρον εχει επίσης και ο κλειστός χώρος του ξενώνα, που έρχεται στον αντίποδα του ανοικτού κόνσεπτ του Glasshouse, χωρίς ωστόσο να λείπουν και απο εκεί τα παιχνίδια με το φως.
Γενικότερα, η στάση που φαίνεται να έχει ο Philip Johnson απέναντι στην αρχιτεκτονική, είναι αρκετά επηρεασμένη απο την γλυπτική, καθώς μοιάζει να αντιμετωπίζει τους χώρους που δημιουργεί σαν γλυπτά.
Γενικότερα, η στάση που φαίνεται να έχει ο Philip Johnson απέναντι στην αρχιτεκτονική, είναι αρκετά επηρεασμένη απο την γλυπτική, καθώς μοιάζει να αντιμετωπίζει τους χώρους που δημιουργεί σαν γλυπτά.